Vandaag had ik gewoon zin om te crossen. Niet op de weg, maar even het bos in. Het Geestmerambacht is mooi dichtbij. Dit parcours staat bekend om zijn nattigheid en vette klei. Maar vandaag, bunkerhard!
Mijn crossfiets stond al weer sinds december in de stalling. Het bordje van de Westerland Offroad Challenge 2018 zat er zelf s nog op. Die kon er dus af. Voor de wind naar het Ambacht om even lekker twee uur te crossen. Het eerste rondje was onwennig. Weer even aanvoelen hoe de fiets reageert, en zelfs mijn lichaam moest er aan wennen. Na het eerste rondje zag ik twee mountainbikers voor me. Op het rechte stuk langs de camping reed ik er rap heen. Dat voelde lekker. In het bochtige stuk ging ik er langs. Even verderop ging het niet zo goed. Stuiterend en hobbelend de bocht in, over de kop en daar lag ik. Niks stuk, geen pijntjes en weer op de fiets. De mountainbikers vroegen nog of het ging. Best, natuurlijk.
Bij de volgende bocht ging het weer fout. Mijn voorrem deed het niet. Wel de bocht uit, niet op de grond. Shit, die rem krijg ik niet zomaar gemaakt. Met de achterrem (naja, rem…) verder. Dat rijdt bijzonder. Als je remt, rijd je verder. Bij camping er maar weer vanaf. En op weg naar hui s, om te sleutelen.
