Kilometers lang. Alleen. Troosteloze kaalte. Afzien. De streep. Hoever?
Een training is naast het verbeteren van de conditie voor mij ook een ideaal middel om mijn hoofd leeg te rijden. Even alles overboord gooien en heerlijk over niks en van alles nadenken. Relativeren. Nou, ik noem het gewoon bijkomen. Heerlijk. Vanavond was weer zo’n heerlijke rit. En tijdens deze rit kwam mij iets te boven drijven. Waar denk je aan als je alleen weg bent uit het peloton? Aan je vrouw, je kinderen, een lekke band, de warme douche na afloop of misschien wel aan je schoonmoeder. Die laatste zal bij de meeste wel voor wat extra grinta zorgen om nog harder weg te fietsen. Maar, eigenlijk weet ik het niet.
Hoe ik hier op kwam? Dag kwam in eerste instantie doordat het donker was en ik bijna niemand op straat tegenkwam. Eenzaam trappend door de nacht. En dat je daarvoor best wel wat karakter nodig hebt. Onderweg heb je niet iemand bij je waar je even achter kan schuilen. Nee, je zult door moeten blijven. Met kop in de wind. Diep gebogen over het zadel. Op naar het volgende stuk afzien. Zoiets heb je niet op een Swift. Daar heb je alleen een computer, een Tacx en een fiets. Geen wind van voren, geen regen horizontaal in je oor. Nee, lekker slap achter je Laptop. Daar word je niet sterk van. Niet alleen lichamelijk maar vooral psychies. Voor de karakterlozen.
Je moet het maar kunnen. Kilometers alleen zonder iets of iemand om je heen. Amper een herkenningspunt. En dan het liefst wind op de kop, regen horizontaal in je rechteroor, opspattend water, bevroren ledematen, geen verschil met een baggerpoel, rammelend over kasseien, die derde bal vergeten en vooral niet aan werken denken. Nee, aan die overwinning over 110 kilometer.
Ow ja, ik heb zelf ook nog gefietst. Mooi twee uur alleen buiten. Het was donker.
