Elk jaar heeft de Elite en Beloftenploeg van West Frisia een teamweekend. Samen met de begeleiding wordt er gewerkt aan de teambuilding. Net als vorig jaar was dit weer op Wieringen.
Dit jaar kon ik maar 1 dag aanwezig zijn. Morgen ga ik met de Sportklasse renners de wielerbaan in Alkmaar op. ’s Ochtends was ik al vroeg op weg. Dex Groen had natuurlijk weer een lift nodig. Om 8 uur reden wij weg uit Tuitjenhorn richting Wieringen. Al druppelend kwamen de renners binnen. Na een kop thee met suikerbrood ging een ieder zich klaar maken voor een gezamenlijk ritje. De voorspellingen waren slecht: sneeuw. De crossfietsen en mountainbikes waren daarom mee. Rond 10 uur werden de eerste meters gemaakt.
De eerste kilometers gingen deels over het parcours van de Westerland Offroad Challenge. Bekend terrein. Helaas had ik al snel pech. Een spaak in mijn achterwiel was gebroken. Even snel de spaak om een andere spaak gevlochten en ik kon weer verder. In een bijna rechte lijn werd er koers gezet naar het Oeverse- en Dijkgatbos. Lekker crossen. In het Oeversebos ging het bij mij mis. Vlak voordat wij het bos uitgingen maakte ik een fantastische salto. Op een van de turnonderdelen had ik hier toch wel minimaal een 9,5 mee gescoord. Het enige wat ik kreeg waren een zere schouder, een beetje gebroken moraal en een fiets die nagekeken moet worden. Ik reed als laatste in het bos en gelukkig zag Dex mij rollen over de bevroren ondergrond. Met hem kon ik mijn weg weer vervolgen. Even verderop stond de rest te wachten.
In het Dijkgatbos werd het parcours gevolgd. Al snel reed ik alleen. Trekken aan mijn stuur zat er niet echt in en ja, de schrik had ook zijn intrede genomen. Rustig aan dus, eigen tempo en goed opletten. De bevroren ondergrond maakte het niet echt makkelijk. Bij de parkeerplaats werd op elkaar gewacht. Terwijl ik dacht de laatste te zijn, waren er nog twee kwijt. Gijs Beets en Ruud Appelman hadden onderweg een andere afslag genomen. Niemand had dit eerder door.
Via het laatste deel in het Dijkgatbos werd het Oeversebos weer opgezocht. Via het betonpad werd ook nog even de vuilnisbelt aangedaan. Daarna mocht het asfalt genieten van de crossers en MTB’s. Op de Oosterkwelweg werd er even gas gegeven en ontstonden er zowaar waaiers. Eerst zat ik in de tweede groep en onder leiding van Wouter Mol werd de afstand langzaam gedicht. Ik zat in 4e positie en kon gewoon even langszij rijden. Lekker gevoel! Na de aansluiting met de eerste groep werd het tempo verder opgevoerd. Ik bleef in een goede positie zitten, niet op het kantje dus. Bij de Zeugweg werd er linksaf geslagen en kon de schade achter ons goed bekeken worden. Een slagveld. Alles lag uit elkaar. Mooi gezicht! Een nog mooier gezicht waren de verbaasde gezichten van mijn ‘medevluchters’: de mechanieker zit gewoon in de voorste waaier! Ja jongens, gewoon opletten.
De Zeugweg werd niet afgereden maar er werd gekeerd en nu waren wij de laatste waaier. Hoe kan het geschieden. Bij het inhalen van de losse groepjes werd er hard doorgereden. Ik bleef wat solidair en liet de rest aanhaken om vervolgens zelf de gaten dicht te rijden. De benen beginnen al sterker te worden. Via Den Oever werd de Waddenzeedijk opgezocht. Met de wind in de rug ging ook hier de gaskraan open. Dat deed dan wat meer zeer en ik kon met moeite aanhaken. Halverwege brak het weer en bleef ik met de achterblijvers over. Even bijkomen. Achter Hippolytushoef waren de achterblijvers bij elkaar en zat ik weer op kop. En maar beuken om dichterbij de eerste groep te komen. En dat lukte. En wat deden mijn benen zeer. Niks laten merken. Bij de Waddenzee camping werd rustig aangedaan om lekker uit te rijden richting Westerland. Daar wachtte een warme douche.
Na het douchen werd er geluncht. Even aansterken, en dat had ik wel nodig. De rest van de middag werden er spelletjes gedaan in de oude gymzaal. Samen met Maurice IJlstra hadden wij wat leuke oefeningen uitgezet, die voornamelijk bedoeld waren om de lachspieren te beoefenen. De foto’s spreken voor zich. Na het avondeten werd er nog het befaamde petje-op-petje-af speelronde gehouden met spreekstalmeester Jan Hopman. Een derde plek voor de mechanieker, niet slecht. Koos Venema won voor Sven Broekaart. Aansluitend volgde er een fotoslideshow met vragen waar ik de beste antwoorden niet op wist. Dit was reden genoeg voor Dex om richting huis te gaan. Mooi op tijd thuis.
Een leuke dag. Een pijnlijke val. Genoeg gelachen. En nu lekker slapen. Morgen met de Sportklasse renners de wielerbaan op. Altijd leuk!
