Zoon en vader op pad

6 jaar. 24 inch mountainbike. Honger naar fietsen. Groen als gras. Niet bang. Nog harder dan hard. Papa is trots.

Eindelijk. Eindelijk is het gebeurd. Samen sporten met je zoon. Welke vader wil dat nou niet? Genoeg natuurlijk maar ik wil dat wel! Ik had het onze oudste zoon Sem al beloofd, in de vakantie gaan wij samen fietsen. Dus na de lunch ging een auto met twee fietsen, een sporttas en twee dolenthousiaste renners naar het Dijkgatbos.

Bij het bos aangekomen snel de fietsen uit de auto, schoenen aan, buff om de nek, petje op, helm op, handschoenen aan en die fiets op! Sem voorop, papa erachter. En al kronkelend werd het mtb-spoor gevolgd. Stukje asfalt en op aanraden van Maurice niet rechtsaf maar rechtdoor. Wij lekker trappen, af en toe uitkijken voor glad wegdek (kan je lekker op slippen pap!) en daar zagen wij weer een glimp van het parcours. Ow ja, dat kanaal, daar gaat het op en neer. De eerste twee ging Sem lopend, bij de derde kozen wij het paardenpad (bij gebrek aan een haas). Ook daar kan je best op fietsen.

Aan het eind van het bos werd het pad weer opgezocht en kon Sem zelfs even stunten. Met boomstammetjes zijn een paar verhogingen gemaakt en daar wilde hij wel even over heen. Met een duim als resultaat.

Bij de parkeerplaats aangekomen werd even snel een koekje gegeten en een slokje water gedronken. Sem wilde nog een rondje. Papa begon al symptomen van een ijspegel te vertonen maar ja, het is zo leuk dan ga je gewoon nog een keer. Halverwege werd ik wel heel koud en staken wij dwars af naar de auto. Natuurlijk moest er nog wel even een heuveltje opgereden worden.

Bij de auto snel omkleden, fietsen in de auto en de kachel op standje crematorium. Wat koud was het! Maar wel super fantastisch om zo met je zoon te kunnen fietsen. Zijn glimlach met rode koontjes sprak boekdelen en wij kunnen al niet wachten totdat het bos weer bezocht wordt. Supergaaf! Supertrots!