2018 is alweer 1,5 maand oud. Vandaag was pas mijn nieuwjaarsritje. Best triest eigenlijk als je terugkijkt naar vorig jaar. Toen had ik al meer getraind dan menig elite renner…
Maar goed, je moet ergens beginnen. Gelukkig had ik een stok achter de deur: onze zoon Sem wilde weer dolgraag fietsen. Ja, dan kan ik geen nee meer zeggen. Dus vanochtend in de kou op de fiets in het bos. In het bos was het lekker. Geen wind, minder kou en eigenlijk gewoon heerlijk. De ondergrond was nog bevroren dus we bleven schoon. Althans, totdat we weer bij de auto waren. Daar deed de zon zijn best: de aarde opwarmen. En dus zaten er dus wat prutspetters op de fiets. Maar dat hoort erbij!
Een mooi ritje. Alleen op het einde weer een dompertje. Weer een lekke achterband. Dat had ik vorige keer ook al: Westerland Offroad Challenge 2017.
Nu op naar de volgende training. Dit jaar wil ik toch wel weer wedstrijden gaan rijden. Maar dan moet er nog wel even wat gebeuren.
