De Guldemonderonde. Altijd lastig, veel wind en een hoop bochtjes. Vorig jaar reed ik hem uit, alleen ergens ver achteraan. Dit jaar had ik goede hoop op iets beters. Dacht ik…
En ook dit jaar stond er weer wind. Iets minder maar toch, lastig. Bij het inrijden merkte ik de wind al, op een paar stukken vol op de kop. Het zal toch niet weer zoals vorig jaar worden… Om half vier klonk het startschot en ruim 60 renners gingen van start. De snelheid in het eerste ronde viel mee, maar daarna ging het snel harder. En na zes rondes moest ik eraf. Weer alleen. Weer alleen tegen die wind in beuken. En maar hopen dat het peloton weer snel bijkomt zodat ik weer kan aanhaken. Dat lukte dan drie keer. Twee rondes lang, en hoppa daar ging het peloton weer.
En dat was het dan. Oké, op het einde nog even bij Gé Bakkum (250 jaar fietservaring) wegrijden en 47ste worden. Maar ja, of je daar nou vrolijk van wordt. Dat aanzetten na de bochten blijft toch echt een dingetje. Daar moet ik echt aan gaan werken wil ik überhaupt het peloton blijven volgen en laat staan heel misschien wellicht mogelijke een bosje bloemen thuiskomen. Werk aan de winkel dus!
