De 2e dag. De dag met het minste weer. Maar niet getreurd. 18 graden, niet teveel wind en zon. Heerlijk fietsweer eigenlijk!
Ik was natuurlijk al weer vroeg wakker. Na een paar keer gedraaid te hebben maar uit bed gegaan. De koks waren al druk bezig met het middageten. Een heerlijk ruikende soep. Met mijn handdoekje stapte ik naar buiten om in de ochtendzon een half uurtje yoga te doen. Even lekker ontspannen wakker worden. Met de zon op je gezicht is dat zeker geen straf. Stipt om half negen werd het ontbijt geopend. Een heerlijk bord muesli met yoghurt ging naar binnen. Daarna snel de afwas regelen, spullen in de auto zetten en de fietskleren alvast aan. De tweede helft van de training zou ik meefietsen.
Om half elf vertrokken wij van de villa voor een rustige rit. Bij San Grau was een interval gepland. Via een rechte weg met een boel rotondes werd koers gezet richting de Middellandse Zee. Bas Rijs reed al snel weer lek en kreeg een nieuw voorwiel. Achter de auto werd hij teruggebracht. Na een half uur draaiden wij een snelweg op. In Spanje schijnt dat te mogen. En daar ging het ook mis. Een blok hout deed Thomas Hartog vliegen. Met een halve koprol belandde hij met 42 km/h in de goot. Een gat in zijn knie, de hele been geschaafd en de vingertopjes open. Geen lekker gezicht. Gelukkig kwam er wel snel een glimlach op zijn gezicht, met of zonder kiespijn. Het gat in zijn knie was dusdanig groot dat een bezoek aan een dokter niet onverstandig was. Annelies en Maurice brachten Thomas naar een dokter dus ik mocht eerder dan verwacht op de fiets.
Het eerste stuk ging best relaxed. Weinig klimwerk, maar lekker glooiend. Vlak voor Loret de Mar kwam er wel iets van een serieuze klim. Hier probeerde ik wel bij te blijven wat toen nog goed ging. Vanuit Loret werd de kust oostwaarts gevolgd. Ik dacht dat het wel mee zou vallen met het klimmen, maar sommige deden best wel zeer. Goed in het wiel blijven en niet te gek. Vlakbij San Grau moest ik de mannen en Tessa dan toch wel laten gaan. De benen begonnen al een beetje tegen te sputteren, ondanks het fantastische landschap. Bij San Grau mochten de mannen 40-20 intervalletjes doen. Ik probeerde verstandig te zijn om hier dus niet aan mee te doen. De San Grau zou ik wel in mijn eigen tempo fietsen. Het eerste gedeelte verliep lekker. Halverwege nog een mooie ‘blog’ gemaakt om vervolgens het wat grillige en steile einde te voltooien.
Na de afdeling had ik nog onwijs geluk. Ik stond net stil toen mijn achterband klapte. Dat moet je niet in een afdaling hebben! Even snel het bandje verwisselen en we konden weer op pad. Het dalen en klimmen ging nog wel even door. En dat begon al zeerder te doen. Op het laatste stukje moest ik zelfs even gebruik maken van de B-stijl van de ploegleidersauto. Vervolgens kwam er een vlak gedeelte en werd de koers verplaats naar het noordwesten. Ik dacht dat die heuvel nu wel een stuk lager zouden zijn. Maar helaas. Er kwam nog een hufter. Althans, zo voelde deze. De B-stijl werd dan ook veelvuldig opgezocht. 10 kilometer voor het einde deed ik weer mijn windjack aan. De renners waren gevlogen en ben ik alleen naar huis gefietst. Af en toe achter de auto of aan de B-stijl. De laatste 6 kilometer gingen over de snelweg en ik was blij dat ik er was. In plaats van 2 uur is het uiteindelijk een training van 4,5 uur geworden. Achteraf iets teveel van het goede. Na thuiskomst ben ik dan ook eerst maar wat yoga gaan doen om tot rust te komen.
’s Avonds werd het ook weer druk. Na het eten heb ik nog aan wat fietsen gesleuteld. Morgen maar in de auto naast Maurice en daarna nog maar even een uurtje rustig trappen.
De rit is ook terug te zien op Relive.cc: Dag 2 – trainingskamp West Frisia
