Je hebt wel eens van die momenten. Doe ik hier goed aan? Deze avond past daar precies in. Maar ja, wie hard wil fietsen, moet pijnlijden.
Op donderdagavond vindt er een training plaats voor licentiehouders. Herman Schenk geeft dan 2 uur les. Op de baan rijdt dan van alles: jeugd, junioren, meisjes, dames, elite. En ik, een trimmer met licentie.
Wat er allemaal op de baan gebeurd is weet ik niet meer. Het begon dacht ik met temporijden. Hard. Zacht. Hard. Zacht. Daarna iets van alles op een ronde zetten. Iets van tussen de blauwe en rode lijnen. Of was dat na de pauze? De pauze weet ik dan nog wel. Na een uur even 10 minuten rust. Ik moest even naar de wc en dan moet je lopen. Uhhhh, strompelen. Mijn bovenbenen! Wat is daarmee gebeurd? En ik moet nog een uur!
Bij voetballen heb ik geleerd dat water wonderen verricht. En inderdaad. Na een bidon water voelde ik mij weer fris en kan ik die wedstrijd dames en heren weer aan! Ow ja, toen moesten wij tussen de blauwe en rode lijn blijven en van achteruit naar voren rijden. Dat water had helaas de snelheid niet gerepareerd.
Na nog wat hard temporijden waarbij mijn bovenbenen nu niks zeiden maar gewoon aan het ontploffen waren, deed ik rustig aan. Er moest nog gekoppeld worden. En Dex Groen zou mij dat wel even leren. Na enkele keren schijtbak, schijtluis en mietje gehoord te hebben, is het dan toch enigzins gelukt. Niet slecht voor een mechaniekert, meen ik gehoord te hebben.
Nu eerst een dag spierpijn lijden en dan zaterdag maar weer baggeren!
