Een druilerige grijze dag. Vette kleiop de weg. Geen ideaal weer om te fietsen. Toch biedt het herfstige bos voldoende bescherming. Om te fietsen. Om te crossen!
Met de crosser achterin de auto door de motregen naar het Dijkgatbos. Een bos dat na de Tweede Wereldoorlog is ontstaan doordat de Duitsers in de laatste oorlogsdagen de Wieringermeerdijk hebben opgeblazen. Klei, zand en veen spoelden uit over de jonge polder. Een ideale voedingsbodem voor een gevarieerde natuur. Loofbomen, dennen, gras en nog meer onbekende en wilde natuur. Sinds 2004 ligt hier het door Leontien Zijlaard-Van Moorsel geopende mountainbikepRcours. Geen grote hoogteverschillen maar veel technische bochten. Ideaal om het crossen te trainen.
Sinds een paar jaar is het parcours onofficieel verlengd met een lus over een oude vuilstort. Hier kunnen wel hoogtemeters gemaakt worden met aan weerskanten stijle klimmen. Bovenop is een weids uitzicht over het Dijkgatbas, Oeversebos, Robbenoordbos, IJsselmeer en de Wieringermeerpolder. Op een druilerige dag als deze is het uizicht minder helaas. Maar niet minder erg om er te trainen. Na twee ronden op het parcours week ik dan ook uit naar deze bult. Via gravelpaden trotseerde ik deze puist…lopend. Ja, daar moet ook nog even op getraind worden.
Na de bult weer terug het parcours op. Bij de parkeerplaats nog tussen de bomen wat achtjes draaien om de techniek bij te achaven. Mooi werk. De laatste ronde over het parcours ging langzaam, net zoals de motregen die tussen het geringe bladerdek viel. De herfstkleuren schitteren door de druppels.
