Eindelijk naar huis. Naar Marjolein. Naar de kids.
Om vier uur ging de wekker al. Even wassen, laatste spullen pakken, beetje water, oud krentebolletje naar binnen en wachten. Om kwart voor vijf hoorde Erik en ik een wekker gaan. Vijf minuten later liep de ploegleider Simon Blake naar de auto. Awet volgde. En ook Timo. Gutenmorgen. Erik en ik keken elkaar aan: ‘we gaan blijkbaar’.
Na een wilde rit kwamen wij bij het vliegveld aan. Snel inchecken (geen tijd voor koffie, ontbijt of wc) en naar het vliegtuig. Direct instappen en zitten. Na het opstijgen eerst maar even plassen. Gelukkig kregen wij een kop koffie en een reepje aan boord. Ok de honger te stillen. We waren vrij snel in Berlijn. Om over te stappen. De vlucht naar Saarbrucken zou direct aansluiten. Zou. Vlucht gecanceld. Sta je dan. De volgende vlucht? Lastig. Maar er scheen iets te zijn richting Frankfurt am Main. Een uur later. Jammer. Bij het inchecken bleek deze overboekt te zijn. Dus nog drie uur wachten. Zit je dan. De volgende vlucht naar Frankfurt ging wel door. Bij aankomst keek ik op mijn klokje: om deze tijd had ik thuis kunnen zijn. Nu moest er nog twee uur naar Blieskastel en 7 uur naar huis gereden worden. Om 1 uur was ik thuis. Toch kog een 10e dag in deze blog. Pfff. Wat een reis. Bekaf
Deze week was totaal niet wat ik had verwacht. En dat is niet positief. Het is mij tegengevallen. Niet het sleutelen, de race of de organisatie van Tour de Hongrie. Nee, wel het team. Als ik het vergelijk met wv West-Frisia is mijn clubje gewoon professioneler. Jammer. Een ervaring rijker.