Mijn eerste wedstrijd op een veldritfiets. Wat een verhaal!
De laatste twee maanden had ik hier best wel naar uitgekeken. Een uurtje prutten op Wieringen. Met Hans van der Made had ik maar een keer geoefend op de mountainbike. Te kort natuurlijk. Planningstechnisch was samenrijden niet helemaal gelukt. Ondertussen had ik wel zelf een cyclocrosser gekocht en maar een keer geoefend.
Vandaag dus een dikke generale. Het warmrijden ging wel. Het parcours lag er toen nog goed bij. De strandjes verteerde ik ook goed. Bij en na de start ging het alleen anders.
Na de start op het strand lag ik al gelijk vlak. Starten in het zand is niks. Bij de streep ging het weer mis. Zenuwachtig geworden door de opzwepende woorden van Niels Eriks deden zijn krachtige woorden mij weer doen vallen. Gelukkig valt het zand zacht als je stilsta. In ieder geval hadden de toeschouwers iets om te lachen bij -2 graden.
Het eerste strandje werd goed verteerd. Bij de opgang ontstond er echter file en moest ik uit de pedalen. Dat ging maar net goed: bijna lag ik weer. Snel de wachtende mountainbikers voorbij gerend en weer op de fiets. De dijk op vonden twee mtb’ers lastig. Bovenaan gingen ze stil staan en boem en is ho. Sterker nog, daar lag ik weer. Gaat lekker zo!
Bij de camping nam ik iets teveel risico in de bocht en slipte mijn voorband weg: daar lag ik bijna. De bochtjes moet ik dus nog even aanvoelen. Omhoog naar Kikkert ging het beter en kon ik die mtb’ers weer een beetje inhalen. Ook de afdaling richting Eriks ging prima.
Bij Lutjestrand wachtte het vervelende zand weer. Niet gevallen maar wel afgestapt. Om te lopen. Want fietsen ging hier niet. Bij het tweede strand ging het weer mis. Het mulle zand slokte mijn banden weer op en plof: voor de vijfde keer vlak. Nog een keer en ik stop ermee. Vijf keer vallen in een ronde is niet best.
De volgende drie rondes ben ik niet gevallen. Gelukkig. Het parcours begon wel vettig en dus glad te worden. De temperatuur begon boven nul te raken dus alles ontdooide. Bij de bochten dus opletten. Ergens werd ik nog ingehaald door Sven Broekaart (elite renner West-Frisia). Hij reed harder maar opvallend was dat ik in de bochten dichterbij kwam. Zou ik dan toch nog een heel klein beetje talent hebben? De aanmoedigende woorden van Sven gaven wel iets van hoop: ‘Hé, haal ik je nu pas in!’
De laatste ronde werd het wat meer afzien. De onervarenheid begon te winnen van de scherpte. Elk bochtje begon een uitdaging te worden. Bij het laatste strand naar de finish ging het opnieuw mis en lag ik weer. Potverdorie nu rij ik hem uit ook! En dat lukte na 100 meter. Wat een hel.
Wel een mooie ervaring en dit smaakt echt wel naar meer hoor. Het is alleen een kwestie van oefenen. Volgende week zaterdag eerst een groepstraining met de elite van West-Frisia en de week erop misschien naar de GP Enkhuizen. Weer een uurtje door de bagger.
Bekijk de wedstrijd terug op Relive.cc: Westerland Offroad Challenge.
’s Avonds vierde we nog Sinterklaas bij mijn ouders. Wegens ruimtegebrek mocht ik verplicht nog even uitrijden op de fiets. Heerlijk een auto met 5 zitplaatsen!
